Nihil obstat

Todo o que empeza, acaba. Este post, o número 12, é un bo final.
Non hai exercicio que non sexa finalmente inútil. Unha doutrina filosófica é ó principio unha descrición verosimil do Universo; pasan os anos e é un simple capítulo -cando non un parágrafo ou un nome- da historia da filosofía, Na literatura esa caducidade final é aínda notoria. O Quixote -díxome Menard- foi ante todo un libro agradable; agora é unha ocasión de brindes patrióticos, de soberbia gramatical, de obscenas edicións de Luxo. A gloria é unha incomprensión e se cadra a peor.
Isto escribiuno Borges. Cumpriu o seu papel o meu blog? Si, por que non? Se fixésemos caso de Blogaliza sería o 207. Mañá desaprecerá para pasar a formar parte dos 27 mortos. Coma Menard, eu borrarei os seus contidos para que quede o menos rastro posible. Podería explicar as razóns pero a verdade é que non hai razón concreta e podédesme crer.
Ciao, espero vervos ou lervos noutro lado!

Glosando glosa?

Acabo de perder a colaboración de hoxe. Era unha glosa da palabra GLOSA. Se lembro ben, empezaba falando de Deus e da creación e de que o acto de nomear aparece na nosa tradición como a primeira forma de lingua. Non me estraña que acabase sen artigo. Logo creo que falaba da etimoloxía de glosa, que en grego significou orixinariamente lingua no sentido físico de órgano e no da facultade da linguaxe que teñen todos os pobos da terra. Parece incrible que acabase significando explicación, aclaración, esclarecemento, interpretación, lectura... pero non é tan difícil de entender en canto se glosa. No latín xa tiñan LINGUA, de maneira que a glosa xónica (pois no grego ático era glotta) acabou sendo a lingua provincial, a obsoleta, a menos transparente, a necesitada de glosar. Foi así como adquiriu o sentido de palabra escura, e como a explicación que se poñía nos textos latinos á marxe ou entre liñas para poder entender a súa rareza acabou sendo a propia GLOSA. A glosa glosada. Todo isto sería escusado se na rede tiveramos as palabras ó alcance dun click. As palabras, sen embargo, son bichos escurridizos e necesitan de xente que as acompañe.
Un sitio onde os que se sintan con forzas para glosar poden colaborar é na versión galega de WIKIPEDIA, unha enciclopedia libre que promete pero que non deixou aínda de espreguizarse. Mañá subo toda a familia de GLOSAR con etimoloxías incluídas. Hoxe, como teño présa, déixovos unha foto miña glosando. É de hai un ano e non está actualizada...

Para as institucións, que deben dar exemplo, ou non?

Non me daba decidido. Podería seguir calado ou poñerme a falar das webs que visitei, pero non farei ningunha das dúas cousas.
Quero comentar o que esta tarde me deixou un pouco revirado.
O caso é que hoxe, despois de meses sen saber nada dun amigo, acabo de falar con el e quería, co voso permiso, denunciar a situación que me expuxo. Non se trata de malos tratos pero si de respecto e dignidade no traballo.
Non se di nalgures que temos dereito a traballar e a ser remunerados?
Pois este amigo meu ten traballo, si, e páganlle todos os meses. Tamén ten nome, claro, pero non vou dalo porque, se puidese, xa me estaría agora cortando por saír na súa defensa. X, que será de agora endiante o meu amigo, é dos que coidan que todo o mundo é ou debería ser quen de defenderse e falar por si mesmo, sen delegacións nin representacións. Comparto esta maneira de pensar así que o que estou escribindo escríboo eu, como é obvio, e non no seu nome. Ou que pensa X, que non hai homes libres no mundo?
X vive nunha cidade diferente da miña e ten os seus gastos e compromisos. O seu traballo non se pode dicir que sexa dos de alto risco, non traballa nunha plataforma petrolífera, nin nun barco en mar aberto, nin construíndo unha central nuclear. X, sen embargo, ponse ás veces malo, coma todo o mundo, e poñamos que dentro de vinte e poucos anos será vello, aínda que o seu espírito siga sendo novo.
Pois ben, o caso de X é que leva máis de 10 anos traballando para unha institución pública. Traballa os cinco días da semana, descansa os sabados e domingos, gaña sobre unhas 150.000 pesetas (non vou dicir exactamente canto), e nunca tivo contrato nin seguro. X ten máis dun fillo (tampouco vou ser exacto), ten coche propio, casa alugada e varias outras comodidades. Case podería darse por contento mais, debo dicilo xa, X comeza a estar un pouco desesperado. Máis ben, desesperado. Non me estraña, son demasiados anos esperando que as cousas mudasen para mellor.
E non mudaron. Eu sei que X xa tentou varias veces razoar cos seus xefes e conseguir o contrato e o seguro...
Sempre lle dixeron que non, que había problemas, que non había cartos...
Que facer? (A isto podedes dar ideas nos comments: ó meu amigo xa se lle ocorreron varias pero
a min danme un pouco de reparo...)
Moitos dirán que hai moita xente en circunstancias semellantes (e certamente peores, case todos os inmigrantes, por exemplo), pero iso a quen pode consolar? A el non e a outros e outras que se cadra están coma el seguro que tampouco.
É unha vergonza que suceda isto, e máis dentro dunha Institución da que non vou dar nome nin señas para non poñer as cousas peor. Eu penso que os seus xefes -que son xente estudada- deberan saber darlle solución a sen-sentido da maneira que non beneficia a ninguén. Saberano facer? Quererano facer?
A ver axudémoslles!
Eu propoño que se alguén recoñece ós señores dos que aquí falo lles faga chegar a miña repulsa? X, please, faino ti, mándalles o enderezo do meu blog e faime algo de publicidade. A ver se desta me fago famoso e entro na Academia!
Ah, e xa sabes, se dá resultado, cómpraslleme algo ós pequenos e débesme unha cea.

Veña, abre o teu blog!

Volvendo a ver blogs. Pois si, é divertido ler a xente que ten ganas de contar as cousas máis insospeitadas. Volvín a visitar Todo nada, o meu blog favorito. E aí segue Ela hoxe coa neve e o frío polar de Lugo. Con moitos máis fans... a xulgar polos comments. É unha sorte ter alguén que escribe coa súa soltura! Que ten opinión, que sabe por onde anda e que se expresa con naturalidade, recortando, pegando, escribindo...
Así que veña, colle un blog, e avísame. Con máis voces a rede será para todos máis habitable!

O aleph

Esta noite relín O Aleph, o conto de Borges incluído no libro publicado baixo ese mesmo nome en 1949. Hai máis de vinte anos que o lin por primeira vez e aí seguía, agardando medio esquecido a ser descuberto de novo.
Literalmente falando, nunca mellor dito, Aleph é o nome da primeira letra do alfabeto fenicio e hebreo. É o antecedente do alfa grego e do noso A. Aínda que Borges poida dicir que é "unha pequena esfera de case intolerable fulgor", podédesme crer, foi só isto o que me levou de novo a el.
Estaba revisando para a clase de Redacción un tema que preparei hai tempo sobre a historia da escrita cando, de súpeto, apareceu o libro entre o labirinto de enciclopedias, libros, folletos e papelada que coleccionara sobre o asunto. Aí estaba Borges, o literato da literatura, o impenitente esculcador de libros e bibliotecas, pedindo ser escoitado de novo.
Non me conto entre os fanáticos de Borges, pero recoñezo a miña admiración pola súa obra. Hai poucos autores do século XX que mostren unha exuberancia intelectual tan orixinal, e que o saiban facer tan xenialmente cos xogos enciclopédicos máis inxenuos.
Borges, adiántase ademais, en moitos sentidos, ós enigmas fantásticos e á misteriosa virtualidade do mundo que agora vivimos, sobrecargado de información e conexións. É se cadra por iso polo que gustou tanto do relato breve. Nalgures deixou escrito a súa teoría da literatura, unha teoría case bloguista:
"Compoñer libros grandes é unha extravagancia laboriosa e empobrecedora. Quen é o que quere desenvolver en cincocentas páxinas unha idea que pode ser perfectamente exposta nuns cantos minutos! Unha mellor maneira de proceder sería pretender que tales libros xa existen, e daquela ofrecer só un resumo, un comentario... Máis razoable, máis inepto, máis indolente, eu sempre preferín escribir notas sobre libros imaxinarios."
Esta é unha nota breve para recordarme da loucura a que todo escritor está exposto. Hainos peores en Conxo?

Por que glosobloguia?

Xa está, xa teño un blog cun nome case impronunciable. Podo empezar a escribir e publicar artigos cando queira, agora mesmo, se me peta.
E agora mesmo, despois de dalo aberto, o que me pregunto é PARA QUE o quero. Para rexistrar cousas, claro...Iso é o que significa blog: "web log".
Non podo reprimilo. Teño esta tendencia. Sempre me acaban asaltando cuestións transcendentais (emoticón expresando ironía!) co que fago ou co que deixo de facer.
Pero de veras necesito un blog? Teño algo que dar a coñecer? Quero que outros me lean? Sinceramente, non teño nin idea, pero aquí estou, tentando balbucir esta especie de trabalinguas para quen queira lela e glosala: glo-so-blo-guia!
A Daniel Martí, e a Adrao Eiros, que me induciron a deixar de facer ficheiros en word e me axudaron a dar os primeiros pasos, a miña gratitude.

Hai unha maneira correcta de escribir?

Daniel Martí relía onte en Comunisfera o artigo de Mark Bernstein “Writing the Living Web” publicado en A list apart (10.8.02). Tanto os interesados na comunicación escrita (eu mesmo e os meus alumnos de Redacción Publicitaria) como os que se acaben de incorporar e queiran escribir para a rede encontrarán de axuda os seus consellos.
Moitos dos tips que ofrece forman parte do noso acervo estilístico e cultural pero uns cantos amosan as peculiaridades do novo soporte. O seu ton, en todo caso, é sempre persoal, desenfadado e ameno. Coa gratuidade e o ritmo do discurso final de The Big Kahuna: “Goza da forza e beleza da túa xuventude. Non fagas nin caso. Nunca entendemos a forza e a beleza ata que se murcharon...”.
Como o artigo está en inglés, abrevio, traduzo e parafraseo libremente o que nel me pareceu importante.
1. Escribe por algunha razón. Só escribindo con paixón acerca de cousas que importen se pode ser un verdadeiro artista. Se non che importan non o fagas. Os malos blogs e páxinas persoais aburren con sucesos triviais e encontros casuais.
2. Escribe honestamente. Non te escondas nin te quedes curto. Se comezas a túa viaxe con paixón non acabes coa fórmula cansina de alguén que non sexas ti. Non escribas falsidades nin esperes que o mundo se pare e te lea pois a xente ten outras cousas que facer pero, en todo caso, debes saber que escribes para o mundo, e que haberá xente inesperada e visitantes non agardados que te lerán.
3. Escribe a miúdo. Debes escribir consistente e constantemente se queres que a xente confíe en ti. 15 minutos ó día equivalen a un libro ó ano. Non escribas moito pero escribe. Se non podes escribir dá a razón. Non abandones os teus lectores. Non asumas que terás algo que dicir todas as mañás. Apunta nun bloc de notas o que se che ocorra.
4. Escribe o xusto. Omite palabras innecesarias. Escolle un deseño visual que lle vaia ben á túa voz.. Le o teu traballo. Revísao. Non te preocupes por ser correcto.
5. Fai bos amigos. Le moito e de todo, na web e fóra. Ten especial coidado de recoñecer o traballo e boas ideas doutros escritores. Se es escritor de blogs gañarás lectores se intercambias ligazóns e ideas con outra xente. Sen xeneroso co tempo e o esforzo. Comparte libros que che gusten. Non hai nada coma os amigos.
6. Encontra bos inimigos Ós lectores gústalles a controversia e aprenden do debate. O desacordo sempre é excitante. Confrontar ideas axuda a entender claramente o que implican. Escolle os opoñentes con coidado. O mellor inimigo posiblemente sexa un amigo, alguén a quen citas e que te cita pero co que estás en desacordo en cuestións concretas. Cando comeces un debate, ten sempre en mente un final.
7. Deixa que a historia siga o seu curso. Os argumentos e rivalidades, as paixóns e as ideas cambian co tempo. Trata de entender a arte do narrador de historias. Adiántate a intereses ou acontecementos que prevés. Sorprende con humor ou cambios de dirección. Usa ligazóns co teu propio traballo de tempo atrás. Escribe acerca da xente con esmero e sentimento. Varía o teu ton e ritmo. Cando un tema enche de todo o teu sitio, para.
8. Stand up, speak out. Levántate e fala. Se sabes dos feitos, se fixeches os deberes tes dereito a opinar. Se non estás seguro pregúntate por que escribes. Se necesites información, pídea. Non opines porque si. A verdade importa. Intenta non inflixir penas innecesarias. A xente equivócase e ti tamén te podes equivocar.
9. Coida a túa relación co lector, faina medrar en intimidade e coñecemento.
10. Usa os teus arquivos. Tenos dispoñibles no seu sitio, indefinidamente. Prometer que estarán dispoñibles non quere dicir que non os poidas modificar. O mundo cambia e todos cambiamos. Asegúrate de que os traballos vellos que fixeches se poidan consultar e de que neles aparece quen es, que queres e onde se pode atopar o que fixeches máis recentemente.
11. Reláxate Non te preocupes de mais pola corrección. Busca a túa voz e úsaa. Non te tomes demasiado en serio.
Non nego que haxa procesos que requiran unha forma correcta de facerse. Se alguén quere facer unha cousa tan sinxela como comer un bombón obviamente primeiro terá que desenvolvelo se ten envoltorio. Mais é este o caso da escritura? Non o creo, hai miles e miles de maneiras correctas de escribir. Só é cuestión de buscar a propia. Unha delas é a de Bernstein, que a utiliza para dar consellos sensatos. Outra a de Rogger Rueff, o guionista de The Big Kohuna, a película que mencionei ó principio. Os que poidades, incluídos os futuros vendedores e publicistas da Facultade, non deixedes de vela.

Que pretendo con Glosobloguia?

Velaquí de novo, armándome de valor con palabras de guerra...
Que cousa estraña arremedar en alta voz os eus da propia conciencia para non se sabe que!
- Que facer con Glosobloguia? Serve para algo?
- Ten obxecto preguntarse isto agora? Non o deberas decidir antes de empezares?
- Vale, vale! Podería, pero non fixen. No fondo espero que a acción me dea pistas. E agora, se mo permites, gustaríame considerar se vai ser un blog de xungla, nas marxes literarias, un divagar experimental sen tema definido?
- Non, por Deus, non serías xusto contigo mesmo nin cos demais! Polo menos que sexa informativo, será máis útil.
- Daquela, ti que fuches lexicógrafo, sería preferible un glosario errabundo de palabras raras e sintaxe previsible?
- Non, non, por favor, máis glosarios non, que os compilen os técnicos de fronteiras impermeables e significados fixos.
- Entón, algo máis actual, quizais unha bitácora de exploración da realidade virtual, unha especie de guía que recolla canto de sorprendente ou interesante atopes na Rede?
- Non, non me fagas iso; programas dese tipo, os televisivos. Que dirían os de Click On-Line ou o rastrexador de páxinas web de Crónicas Marcianas!
- Daquela prefires continuar cos teus blocs de notas enmarañando lecturas e reflexións?
- Non dixen que quixera seguir esgarabateando libretas!
- Entón que?
- Debo decidirme xa? Non hai máis opcións?
- Hai o que queiras, podes seguir facendo o que facías ou podes saltar á rede e ver o que está facendo outra xente. Isto non deixará de ser un simple Caderno. Non lle deas máis importancia da que ten.
- Pero sería bo que tivese unha certa unidade, que gardase unha certa coherencia.
- Teraa, non te preocupes.
- Empeza polo nome, por GLOSA... ou polo verbo, por GLOSAR, por glosar o que é glosar.

blogs, blogs, blogs

Como son un recén chegado e non sei levar moi ben isto dos blogs, o que fixen esta tarde foi ver e ler os que puiden. Lin uns cantos... Sobre vinte ou trinta.
En Blogaliza hai unha lista de blogs en galego na que aparecen uns 300e pico: 206 activos, 115 parados e 26 mortos. Hainos de todas as clases pero aquí falarei dos que máis me gustaron. Curiosamente son os que levan máis tempo.
Un dos máis vellos que atopei é o de Uxío (http://uxio.f2o.org/gal/archives/2002_12.html). A súa entrega máis vella é do 9.12.02 e continúa hoxe. O último post di así:
Data: 14/02/2004 Outro blog máis.
Desta vez fago eu de Áscarida. Outro máis, a CREA (Asociación de directores e realizadores de Galicia) estrea blog.
En Ascárida encontrei o blog co mellor deseño de toda a tarde (http://orballo.f2o.org/weblog/). O blog Saudade é sinxelo e bo porque me levou a bos sitios.
O segundo no que me demorei foi o dun compostelán: Delirios dun informático. É a bitácora bilingüe de David Martínez. Desde o 21 de setembro do 2003 ata hoxe. Moi traballada. Hai que felicitalo. O de ser técnico ten as súas vantaxes. É modélica. Dela quedoume clara unha cousa: a importancia das categorías e das ligazóns. Entre elas hai unha para o blog de Raúl Araya, que descoñecía.
A Raúl coñecino cando cheguei de Inglaterra e despois perdinlle a pista. Foi unha alegría reencontralo na Rede. Sabía da súa paixón pola informática pero non do seu sitio. Leva o nome da divinidade mitolóxica axitadora das treboadas Nubeiro. É tamén dos blogs pioneiros e o posiblemente o primeiro dos mantidos por lingüistas galegos. Nunha entrega datada en febreiro do 203 escribía:
Agora que din o paso, pregúntome onde podo darme de alta como “blog en galego". ¿Haberá un directorio de bitácoras, diarios, blogs (como sexa que se chame esto) en galego? Parece que de momento non hai moito (ou nada).Diso hai un par de anos e desde aquela as cousas cambiaron un chisco. O seu blog continúa en activo e os progresos do galego nesta área poden rastrexarse a través das súas categorías preferidas: linux, hardware, cibercultura, lingüística. Noraboa, raúl. Well done!
Deixei para o final o blog que máis me conmoveu, o máis literario e o máis publicitario. É o blog dunha artista. Leva o título de Todo nada e está escrito nun galego moi bonito. Porque o galego ben escrito é bonito, claro. Fíxenme a idea de que a súa autora era de Lugo. Apareceu en setembro do 2003 e a súa última entrega é inescusable. Como isto tiña pensado ir de 'empeces' aquí deixo o seu:
Ola, este é un saúdo para todos os curiosos que entrades querendo saber cáles foron os inicios deste blog. Como foron bastante torpes e insubstanciais dedidín borralos. Isto non quere dicir que o que segue non sexa tamén torpe e insubstancial, pero bueno, había que darlle un pouco de xeito a este primeiro post. Que sei que hai xente desocupada que le estas cousas de cabo a rabo e ao revés. Así que hala, volver por onde viñestes ou seguide lendo...
Seguide lendo..."

Linguas nais

Hoxe a Unesco festexa o Día Internacional da Lingua Materna. Como son profesor de Lingua pareceume apropiado traer a GLOSOBLOGUIA esta celebración que nos recorda a importancia vital de cada unha das 6000 linguas que aínda se escoitan na Terra.
“Todo o mundo perde cando unha lingua se perde pois se unha lingua desaparece é que a cultura e a nación que a falaban perderon a súa memoria". Este é o epígrafe de Vigdis Finnbogadottir, antigo presidente de Islandia, co que a UNESCO nos alerta do perigo que corren máis da metade das linguas do mundo. "Pois", conclúe o agora embaixador da UNESCO, "se deixamos que isto suceda tamén se resentirá o complexo tapiz co que o mundo está tecido e que fai del un lugar excitante".
O galego, a miña lingua materna, a que falo coa miña familia e amigos, a que ensino na Universidade a publicitarios, tampouco se atopa, segundo un Informe publicado hai tres ou catro anos, no mellor dos mundos posibles.
Dentro da lingüística máis moderna hai unha rama coñecida como "ecoloxía lingüística" ou "ecolingüística" que se ocupa dos problemas das linguas en relación cos medios en que se desenvolven e cos seus falantes pero a última palabra, en calquera caso, terana sempre os seus falantes. Os lingüistas galegos -un pouco despistados, todo hai que dicilo- poderemos examinar as situacións cientificamente e propoñer solucións racionais e alternativas máis ou menos imaxinativas. Sen embargo, só ó conxunto dos galegos, da comunidade que nos tocou habitar este anaquiño de Terra, nos corresponde loitar para que os escuros agoiros non acaben cumpríndose.
Un libro recente, a medio camiño entre o académico e o divulgativo, para quen queira informarse sobre a temática da extinción das linguas e as posibilidades de loitar contra ela é o de David Crystal A Morte das Linguas. Publicouno en galego a Editorial Galaxia."

Debord, os territorios e as linguas

Hoxe mencionei a Guy Debord na clase de Redacción. Veu a conto de que unha das alumnas propuxo como exercicio escribir sobre as rúas e as persoas que as transitan. O tema recordoume un dos capítulos de A sociedade do espectáculo, o que aparece encabezado polo epígrafe do Príncipe de Maquiavelo:

"E quen chega a ser Señor dunha cidade acostumada a vivir libre e non a destrúe, que tema ser destruido por ela, porque esta ten sempre por refuxio nas súas rebelións o nome da liberdade e os seus vellos costumes, os cales nin polo paso do tempo nin por beneficio ningún se esquecerán xamais. E por máis que se faga, se non se expulsa ou dispersa ós seus habitantes, estes non esquecerán en ningún momento ese nome nin eses costumes..."

Nese capítulo fálase do territorio, da súa dominación e do acondicionamento a través do que se exerce o dominio. Por iso se fala de rúas e de urbanismo... E de imaxes e de lingua.

"O urbanismo é o método moderno para salvagardar o poder de clase. Lógrase mantendo a atomización dos traballadores que as condicións urbanas de produción conseguiran reagrupar perigosamente. A loita constante que se tivo que soster contra todos os aspectos desta posibilidade de reunirse ten no urbanismo o seu campo privilexiado. O esforzo de todos os poderes establecidos despois das experiencias da Revolución Francesa por aumentar os medios de manter a orde na rúa culminará finalmente na supresión da propia rúa. Cando no seu libro A cidade a través da historia Lewis Mumford describe o que denomina un sistema dunha única dirección, destaca que "coa aparición dos medios de comunicación de masas que eliminan as grandes distancias o illamento da poboación demostrou ser un modo de control moito máis eficaz". Pero a tendencia xeral cara ó illamento, que é a esencia do urbanismo, debe tamén conter unha reintegración controlada dos traballadores baseada en necesidades planificadas da producción e do consumo. A integración no sistema debe conseguir recuperar ós individuos en tanto que individuos illados no conxunto. As fábricas, os centros culturais, os lugares de turismo e as novas urbanizacións están especialmente deseñadas para alimentar este tipo de pseudocomunidade. O mesmo illamento colectivo predomina incluso na célula familiar, onde os receptores de mensaxes espectaculares tentan salvar o illamento a traves das imaxes dominantes, imaxes que adquiren o seu pleno poder grazas a ese illamento."

Debord fala da cidade e das condicións físicas e psíquicas ás que o poder a somete. A cidade non se condiciona só a través do urbanismo senón a través da imposición das imaxes e das linguas dominantes. Repara nas cidades e vilas galegas. Repara na política galega e verás do que Debord está falando. Foi o que os galegos fixemos ou nos fixeron co hábitat o que puxo as linguas que temos na situación en que están. Os príncipes e os estados maquiavélicos, onte coma hoxe, sabíano moi ben. Se conservamos o galego teremos a esperanza da liberdade.

Buscando en Internet atopei esta revista de deseño impecable que fala de Debord en Internet. Está en francés. Os textos traducidos ó inglés e ó español poden lerse gratis nas ligazóns correspondentes. A edición electrónica en francés do ensaio de Debord tamén está dispoñible en Internet.

Escribir

Comeza un novo mes: marzo.
Marzo, marzán, pola mañanciña cara de rosa, pola tarde cara de can. O sábado nevou de camiño á casa. Que aventura de viaxe!
Non escribo desde hai días. Fun a Santiago o venres e pasei a fin de semana en Meira e Ferreira, onde viven meus pais.
O venres presentouse o libro de homenaxe a Fernando Tato, morto de cáncer fai xa cinco anos. Tiña só 38. Nada hai máis triste ca ausencia dalguén amigo que xa non volverás a ver.
Fágome o ocupado. Estou ocupado, preparando un proxecto publicitario: un banco de anuncios en galego. Seguro que a el, sempre tan á última, o alegraría. Estivéronme axudando meus irmáns e Adra, o meu fillo. Hai empresas privadas que xa ofrecen servizos parecidos. Se queres ver anuncios en español e inglés podes consultar Spots TV. Son cataláns.
Buscando documentación para o proxecto atopei este fórum brasileiro sobre publicidade e propaganda. Podes ler o mini-relato "Retrato dun publicitario, quando velho" de Marino Boeira. Pregúntome: Estou escribindo para quen? Vale, para min, si. Para quen vai ser?